Ten slotte – Eugenio Montale

Eugenio Montale (licentie)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale is een belangrijk Italiaans dichter die (desondanks of misschien wel daarom) in 1975 de Nobelprijs voor Literatuur won.

Dit gedicht is een klassiek voorbeeld van de afkeer die veel kunstenaars hebben van het feit dat het publiek meer aandacht heeft voor de biografie dan voor het werk.

Leopardi is Giacomo Leopardi.

Dit gedicht is eerder vertaald – een beetje onbevredigend naar mijn smaak – door de overigens terecht geroemde en bekroonde vertaler Frans van Dooren (1934-2005).¹

Vertaling:

Ten slotte

Geef ik mijn erfgenamen
In de literatuur (indien aanwezig),
Een onmogelijk advies:
Ontsteek een fraai vreugdevuur van alles wat
Mijn leven, mijn doen, mijn nalaten betreft.
Ik ben geen Leopardi; veel brandbaars is er niet,
Al komt mijn leven niets te kort.
Ik leefde voor vijf procent, daarmee houdt het
Wel op. Maar al te vaak regent het echter
Dat het giet.

Origineel:

Per finire

Raccomando ai miei posteri
(se ne saranno) in sede letteraria,
il che resta improbabile, di fare
un bel falò di tutto che riguardi
la mia vita, i miei fatti, i miei nonfatti.
Non sono un Leopardi, lascio poco da ardere
ed è già troppo vivere in percentuale.
Vissi al cinque per cento, non aumentate
la dose. Troppo spesso invece piove
sul bagnato.

---

1. TOT BESLUIT geef ik mijn nakomelingen in de literatuur
   (als die er tenminste zullen zijn), iets wat
   onwaarschijnlijk is, de raad een mooi vreugdevuur
   te ontsteken van alles wat betrekking heeft
   op mijn leven, op dat wat ik wel en niet heb gedaan.
   Ik ben geen Leopardi, ik laat weinig brandbaars na
   en het is al te veel om voor een percentage te leven.
   Ik leefde niet meer dan vijf procent, vergroot
   de dosis niet. Te dikwijls echter regent het
   op iets dat al doorweekt is. ↩